վարպհաորեն ❁գսրագործել: ( պոեզիայումէ Գրա ցայտուն մարմնացումն Է «Հացին
- թգա*՛.
Ահա սիրո պատումներով զարգացող «Հունձք կժողվեմ » աշխատանքային երդը։ Հնձվորը ամբողշ հողով աիրածի հետ Է. աշքի աոաջ Է բերում նրա գեմքը, ծովի նման մազերը, ձեոբերր ն այլն՝ կյանքի մռայլը փարատելով երազի լույսովէ Եվ երա անընկճելի ոգին գտնամ ^ ումի անսպառ ն երթաքույց պաշարներ. դի շերն ամ - բոզշ աշխատամ Է խազեր ասելով, ցորյանի դեղերից լեո շինեչովէ Այո հեթանոս Ոէմիե հակագրվում ( կարոտի ցավը, որ գարիս Է քաղցրացնելու նրա կյանքը։ Ւնքնամոռաց աշխատանքում անցնում Է հէշերը» անցնամ Է լուսինը և մշակը կանգնամ Է սիրս ցնորբից րաժանվելու քավի աոաշ։ Նրա շքեղ երազները փշրվում, անցնող չուանի հետ չբանամ են, ե նա սթափվում Է սրտի խոր կսկիծով։ Հուժկու, առնացի մշակէ ոգին տնբում է զգացմանբի բեռից։ Ֆիզիկական ահեղ ումի Լ սիրո բնբշության այս հակադրությամր, ներքին շարժումով ու լսւյսով հարստանամ, գե֊ զեցկ անում Է կյանբր։ Այս բուռն կյանբով Է ապրում կենսաոոզշ հեթանոս հայ գյոլղացին. Մանգաղս քաղին Եկափ —Ցարս յա՜ղ անի— Քաղեն լէւղիկը թոավ —Լե՜ղդս կաղլանիտ Ինչպես լորիկի թոչելր* բախտի կորուստ, այնպես (/ լյարդի արյունեչր գերա֊ գույն ցավի աստիճան Էէ Ժողովրդական մտածողությունը այդպես ներխուժում Է բանաստեղծական հյուսվածքում% բաոի, դարձվածքի, հնչերանգէ ապշեցուցիչ հա֊ ր ազատ ութ լամբ է Որքան կսւո և ռիթմիկ, Նայեցան սեղմ, իմ աստալի և կոլորիաա– յին երանգներով Է հագենսւմ «Հացին երգր»։ «Բնական, Տիշտ, պարզօ քանդակա֊ պատկերները, դրտնց հակադրությունն ու համադրությունլ» ներքին այնպիսի խոր կապերով են միանամ հերոսի ապրոէմներին, որ ուղղակի բխում են նրա կությու* նի/ւ Հեթանոս հոսանքի նվաճումներից՝ ժողովրդական ակունքներից են գալիս ոչ միայն բնական գայնեըի, հնչերանգների այս տարերքը հ տա դա չափական բագ• մ ագան ութ լուն ը, այչե բանաստեղծական չեզվի մշակույթըւ Վարուժանի լեզվի մեջ խտացնէ են հաղարամյա գրական ձներ՝ սկսած Մ. Խորենացաց մինչև Ա. Բագրա֊ տոէնին, Ղ* Աչիշաեը & է. Դուրյանը։ Նրա մեծ ծաոայությանն այն Է, որ կենդա– նության Է ավեչ բազմաթիվ րաոերի ն բառաձեերի, ստեղծնլով արտահայաչական ինքնատիպ 4 զորեզ միշոցներ։ Նրա պսոթկսւմնալի, կրքոտ խոսքի մեշ ակնբախ Է սանձահարված երևակայսւթյան, հու յղի և մաքի վիթխարի թ՚ափը։ Տուրովի հանբագոօմարի բերելով, հայ բապմագարյան գրական նվաճոլմներց, նաէւ չուրացնելով համաշխաբհային գրական մշակույթը՝ «Հսմեըեն մին– և Մետեր• լինգս, Վարուժանն իրոք հաոավ պոեզիայի բարձունքը՝ «ապագայի մարգերս լի» նվիրելով «հզոր երգ մը9, որով մեր պատմական ընթացքի ճգնաժամին կսէնգթէեց աջխարհի առշև իրբե հայ ժողսվրգի վշոփ ե ցասման, արգարաթյան ե սիրո ըաըտհչ թաբպմոմա - 1 ՚՝ *• ՚։՜;՚։– 1 ՜֊ ՚^*՝ V ՚ ւ ■՝ • –՚. ՚ .. • • >
