Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Որպես գիշերի թանձրամած խավար,
Նորա կուրծքի մեջ անճոռնի միտքեր
Ալեկոծվում են. նա ստրակաբար
Լսում է նոցա, պարզում է ձեռներ...
205
Եվ ամբողջ դժոխքն ամբարշտության
Ճնշում է Հովիվն, նա գաղտագողի,
Պղծելով կնիքն ձեռնադրության,
Նա դավաճա՛ն է յուր Հայրապետի։
Կըճնշվես բախտից, եզվի՛տ ինքնիշխան,
210
Եվ կըճնշե քեզ առաքինություն.
Եվ այս քո պատիժ, խորամանկ շղթան,
Որ ծնանում է քո մեջ ցանկություն.
Շղթայել կամքը խեղճ ժողովրդի,
Բարօրությունը ոտնակոխ առնել,
215
Ճնշելու է քեզ, Լոյոլլի որդի,
Պատրա՞ստ է քեզ փոսն, որ դու ես փորել:
Այն գործը միայն փառք է պահանջում,
Որ քաղաքացու փայլում է կյանքով,
Որ ազգի վիճակն է բարեկարգում,
220
Որ զարդարում է աշխարհս շնորհով։
Դու լար ես գործում և կամիս, որ այդ
Հանցանքի իժը մեք բարի՞ հաշվենք,
Եվ ճշմարտության լարել որոգայթ
Դու խիստ հոժար ես, մի՞թե չգիտենք։
325
Ընկեր քո գործին՝ դժոխք սևամած,
Եվ բոլոր դևեր քո հետ զինվորված,
Ուր չարագործ է մատնիչ մի տգեղ,
Դու տասնապատիկ Հուդա ես այնտեղ։
|
|
