Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Նույնչափ բարեպաշտ հոգու աղաչանք
Տալիս ենք նորան մեք համեստացած։
Բարձրացի՛ր հոգով դու Կրոնուսույց,
Քեզ շըրջապատող խավարից մոլար.
350
Մեծ Զոհությունն այն աշխարհակառույց
Քննելով քննի՛ր դու հայտնաբարբառ։
Եվ այն ժամանակ դու կըճանաչես
Ընդհանուր կարգը բոլոր բնության,
Եվ երբեք խղճիդ մեղանչելու չես։
355
Այսպես թո՛ղ լինի այժմ Աստվածաբան։
Վարդապե՜տ, չկա հակառակություն
Գիտության մեջը և սուրբ Կրոնի.
Դոքա են մշակն այն ամենարթուն,
Որ բարվոքում են ներքին կյանք մարդի։
360
Դոցանով միայն թագավորություն
Կարող է մնալ անխախտ հավետյան.
Ըստ որում մարդուս ընչասիրության
Հերքում է ազատ Կրոնր սրբազան։
Եվ այն ժամանակ ոչ ոք չէ ասում,
365
Թե պետք է խիղճըդ լսեր ծեսերին.
Սրտիդ մեջ մաքուր Կրոն ես ըզգում,
Եվ դո՜ւ ես ազնիվ Աստուձո որդին։
Սրտակից Սերը, կրոնի հոգեն,
Շաղկապում է մեզ, որպես հաշա եղբայր,
370
Բայց այն սնոտի Հավատն արտաքին
Խախտում է այդ կապ, այդ հոգու տաճար։
Եվ այդ տեսնում ենք մեք մեր օրերով՝
Մարդիկ միմյանց գայլեր ձևացած.
|
|
