Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Ո՛վ Հայ, քո ցավով արդեն մաշեցա,
Ոչինչ փրկություն ցավիդ չըտեսա։
460
Բայց իրավի է. ոչինչ անապատ
Չէ կարող թեքել պտուղ անարատ.
Հառաջ պիտո է նորան բարվոքել,
Եվ ապա առատ հունձի սպասել։
Որքան ցանել ես, նույնքան կըհնձես.
465
Այս մի օրենք է համաշխարհական,
Ձո՛ր է, ցամա՛ք է Հայի ասպարեզ,
Եվ դեռ չի ծաղկել Ծառը գիտության։
Ուսման սերն է, որ մեզ մշակում է
Մտավոր դաշտը, հոգու անդաստան,
470
Եվ առանց ուսման մեր կյանքը նույն է,
Թե անշարժությամբ կապված գերեզման։
Ուրեմըն ուսի՛ր, ուրեմն մտածի՛ր,
Քննի՛ր խնդիրքդ խորին հայացքով.
Իրական կյանքը իմաստասիրի՛ր,
475
Ասածդ հաստատի՛ր հազար փորձերով։
Մեծ օգուտ ունիս և մեծ հետևանք,
Եթե ասածիդ գործը հառաջե.
Գո՛րծ այսուհետև, գո՛րծ և աշխատանք,
Ասածըդ գործը թո՛ղ վարձատրե։
480
Ես շատ խոսեցի, բայց քիչ գործեցի,
Գուցե, խոսքերըս ունայն գնացին.
Աստված տա, որ սիրտս նոր հուսով լցվի.
Այդ օրից կյանքըս կըտամ ես գործին։
Առատ է հունձը լուսավորության,
485
Բայց մեք մշակներ չունինք հնձելու,
|
|
