Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Ուսումը Հային թո՛ղ բուսուցանե
Մի արի վիճակ և կյանք փառավոր։
Ակադեմիա հոգևոր կյանքի,
Մի մեծ ասպարեզ, մի վերին Սիոն,
Որ արձակ բացվեր դռներն երկնքի,
435
Քրիստոնեության փայլեր հորիզոն։
Ակադեմիա՛ Մայր էջմիածնում,
Նախագահ Վանքի զավթին ու դրան,
Ուր ե՛ռ է գալի այս ներկա օրում
Ընչասեր արյուն, ախտեր անարժան։
440
Քանի՜ դար անցավ, և մինչև այսօր
Չունինք մեք դպրոց՝ այդ բանն առաջի
Գումար կազմեցավ շատ նշանավոր,
Նորան սուրբ Հայրերն անպտուղ արեցին:
Խեղճ ժողովուրդը յուր հետին լուման
445
Բերեց Աստուծո, գանձանակ ձգեց,
Հոգևոր ուսում չըտվեցին նորան,
Նա չըմտածեց և չըբողոքեց։
Հասավ ժամանակ, մեք բողոքում ենք.
Մեք ազգի անդամ և երեսփոխան,
450
Ակադեմիա մեք պահանջում ենք,
Պահանջում է ազգ, թեև կիսաձայն...
Ի՞նչ օգուտ կամ գործ հառաջ բերեցի։
Եվ այդ կարելի, և ո՛չ երազ այդ,
Միայն պիտո էր խնամք և վաստակ։
Կղե՜ր, ո՞ւմ ես դու լարում որոգայթ,
455
Կղե՜ր, քո տունը կործա՜ն, փլատա՜կ։
Ո՛վ անբախտ Լևոն, այսքան շրջեցի,
|
|
