Որ ճնշե Հային գերության բեռը,
Որ դժո՜խք փոխվին նորա պարզ օրերը
II
Այսպես տրտմությանս միակ առարկա,
Աշխարհ Վարդանա, աշխարհ Սահակա. 15
Բարբարոսների անհագ Բեռներից
Զրկվեցա՜ր վերջին ազատութենից.
Անմեղ դառներիդ դադարեց արյուն,
Որով ներկվեցան դաշտերն ամայի,
Եվ անհետացավ նետերի շաչյուն, 20
Որպես և ուժը բռնավորների։
Մի դամբանական խորին լռություն
Սփռել է վերադ մահի վարագույր,
Միայն երբեմըն ագռավ սևաթույր,
Հերձելով անբնակ քո տարածություն, 25
Խնդրում է յուրյան այդտեղ կերակո՛ւր։
III
Այսպես ոսկրներ, ազգությամբ կնքած,
Դարևոր փոշու թումբերով ծածկած,
Մարտիրոսներիդ պայծառ մահարձան,
Եվ հերոսներիդ պանծալի դամբան, 30
Եվ վերջին շունչը հարազատ կյանքի՝
Բոլո՜րը կորավ առանց մի հետքի։
Կորա՜վ արդարև։ Այսպես Հայաստան
Վաճառեցին քեզ որդիք չարության.
Որպես անպատիվ մի կալանավոր, 35
Խաղալիք դարձար ազգերի ձեռին,
Որպես խավար բանտ սևացավ քո օր.–
Ամո՜թ առնողին, ամո՜թ տվողին...
IV
Այժմ կարող ես, որպես դագաղում,
Հանգիստ որոնել անընդմիջելի.
