Ո՛վ անհոգ Տգետ և թեթևամիտ,
Ե՞րբ պետք է դուրս գաս ուղիղ ճանապարհ,
Ե՞րբ պետք է զարթնի քո անգործ հոգիդ,
Ինչպե՞ս ես տանում այդ լուծը վատթար։ 5
Չէ՛, քո նպատակ պախարակելի,
Եվ չունիս առաջևդ մի այլ նպատակ,
Ճակատիդ վերա ես նախատինքի
Կարդում եմ միայն զզվելի կապանք։
Այսպես է պտուղ, ո՛վ թշվառական, 10
Երբ անարգեցավ Աստուծո պատկեր,
Երբ սուրբ Հանճարը բանականության
Ապականեցին ճճի՛ք և ցեցե՛ր։
II
Ո՛վ Տգիտություն, գազան ահավոր.
Դու, միշտ փոխելով քո կերպարանքը, 15
Թևավորվում ես և ևս զորավոր,
Որ թունավորես մարդկեղեն կյանքը։
Եվ քո խորամանկ, քո չար մեքենան
Գիտե գրավել շողուն ճաճանչով
Թույլերի սրտեր, որոնց կրթության 20
Տաճարն չկարաց ծավալել լուռով։
Եվ ինձ շատ անգամ դու փորձ փորձեցիր
Դրել պաշտոնյա քո անփառք կուռքին.
