նորա: Այն ինչ ամենեքեան, ծծեալ և շնչեալ զքաղցրիկ օդն, զուարթանային շնորհօք կենդանարար բնութեան, նա ելոյծ զընդհանուր լռութիւն և ասէ.
— Ո՜հ, քանի՛օն երջանիկ էք դուք քան զիս, սիրեցեալ ընկերուհիք իմ, քանի՜ բախտաւոր էք քան զհէքա: Եւ առ սաստիկ հառաչանաց դադարեցոյց զխօսսն։
Մի ոմն ի նոցունց, որոյ անուն էր Հեղինէ, շարժեալ ի գութ վշտալի կուսին, պատասխանի ետ և ասէ.
— Ել ի՞բր այդպէս, հոգեակդ իմ նատալիա, զիա՞րդ այդպէս խորհիս դու։
— Պայծառ նշոյլքն արեգական և հեշտալուր նուագքն թռչնոց վասն ձեր են գլխովին, ուրախութիւնք և բերկրութիւնք, որք լսին աստանօր, ի վայելս ձեր հնչեն, ես տակաւին զուրկ և անմասն եմ յայդ զուարթարար տեսարանաց ինձ սպասեն ցաւք և արտասուք, — ասաց նա նուազ ձայնի: և զայսն յածէր շուրջ զինեւ:
— Փութա՛, աղաչեմ, քոյր իմ անուշիկ, փութա՛ բացայտել զչարարկած վիշտս, որք վքեզ հաշեն և մաշեն,— ասաց այլայլեալ Հեղինէ և մնայր պատասխանատութեան։
— Եւ մի՞թէ ոչ կարիցես, քոյրիկ իմ, դու ինքնին առանց բացատրելոյ վերահասու լինել ցաւոցս, — ասաց Նատալիա սրտաշարժ ձայնիւ, և ապա՝ կալեալ զթել բանից, շարունակեաց.–Զոր սիրէի առաւել քան զամենայն, զոր պաշտէի ի հոգւոջ և ի սրտի, դաւաճանեալ է ինձ, դաւաճանեալ է անգթաբար, բոլոր բոլորովին։
— Եղիցի Տէր նմա դատաւոր, մի՛ վշտանայր, քոյրիկ իմ նազելի, ընդ դէպսդ, զի ոչ միայն ընդ քեզ, այլ և ընդ բազումս պատահին այդպիսի դառնակսկիծ արկածք, — գոչեաց Հեղինէ, և յառեալ յայս նորա հայէր անթարթափ։
— Եւ զիա՞րդ մոռանալ ինձ զայն սրբազան վասն իմ պատկեր, զոր հանապազ զառաջեաւ նկարեալ ունիմ. զիա՞րդ կարիցեմ ջնջել զքաղցրիկ յիշատակ ի մտացս, որ միակ մխիթարութիւն է իմ, — պատասխանի ետ Նատայիա, և հեզոյր զքաղցրածաւալ արտասուս։
