35
Բողոքում է խիղճս երկսայրի սրով.
Այդ սեփական չէ մեր ժամանակին։
Ալեկոծվեցան ծերերն հնասեր,
Փրփուրը ժայթքեց մորուքի վերա.
«Վա՛հ, անմիտ կարծիք, վա՛հ, անմիտ խոսքեր, 40
Հե՛, անտե՞ս առնենք լեզուն Ադամա».
VI
Որդեր եռացին, և լայն բացվեցան
Նոցա առաջև դժոխքի դռներ,
Եվ, ո՞վ կատաղե մոլեռանդության,
Եկա՛ն, կիտվեցան նախանձի լեռներ: 45
Լեզո՛ւ սրեցին, աղե՛ղ լարեցին,
Որ առատ-առատ նետեր արձակեն.
Դատապարտելի գործ ձեռնարկեցին—
Ինչո՞ւ—որ ազգին խավա՜ր ժողովեն..
VII
«Խելքդ ցնդել է, լեզվագա՛ր լակոտ, 50
Անպետք ապրա՞նք է ճարտասանություն»,—
Եվ նոցա գոռը դըղըրդում է օդ,
Որպես մրմռող քամու սոսափյուն...
«Բթամտությո՞ւն», — գոչում են Ծերեր,
Անեծք է վիժում անդուռն քերանից. 55
Եվ մորուքների մի կանգուն ձարեր
Դողում են որպես ահագին հողմից...
VIII
Անխռով եմ ես, եթե իմ վերա
Ամբաստանության գան, դիզվեն բեռներ.
Ե՞րբ են բան տեսել, ինչպես որ նա կա, 60
Ճշմարտութենից վշտացած աչքեր։
Կորի՛ր, Չարասե՞ր։ Լռի՞ր, Ամբարի՛շտ,
