Անցավ ժամանակն երևակայել 90
Ավազուտ դաշտում գալար ծաղիկներ.
Եվ դադարեցե՛ք ցնորաբանել
Հայի մեծության ոսկի երագներ։
Մեք խավարի մեջ մինչ գլուխ թաղած՝
Կամինք հասանել երկնի բարձրություն. 95
Մեք բարոյապես անչափ հետ ընկած՝
Ծխում ենք մեզ խունկ և հարգո անուն։
XIII
Մեք զարմանում ենք և ծափ ենք տալի,
Որ Հայը զարթեց յուր երկար քնից.
Բայց մեք չենք տեսնում այն սարսափելի 100
Փոսը, որ նորան փորում են տակից։
Ե՛վ մեզ գովելով, էլ մեզ խաբելով,
Չե՞նք բացում արդյոք դուռը կորսայան.
Ո՛չ անմտությամբ, ո՛չ չար ձեռներով
Ձգում ենք կամուրջ մեր թշվառության։
XIV
105
Մաշեցինք մեր խելքն անօգուտ գործով,
Գիշեր ու ցերեկ անպտուղ անցան.
Մեք չխրատվեցանք անցածի սխալով,
Եվ ձեռնարկեցինք մեք ամենայն բան։
Ծախեցինք գրիչ ոսկու ճաճանչին, 110
Վաճառեցինք սիրտ և ազնիվ հոգի.
Լռեցավ մեր մեջ խիղճը մարդկային,
Եվ մնար ավեր կյանքը հայ ազգի...
XV
Ե՛վ ազգ գոչեցինք, և՛ օդի վերա
Դրերինք հիմքը նորա կրթության, 115
Եվ մեք խաբեցանք, որպես երեխա,
Եվ Հայի վերքը մնաց անդարման:
