Սուգ էր պատել մեր գեղեցիկ աշխարհին,
Երբ դառնաշունչ հովըն փըչեց օտարին,
Երբ հայ իշխանքըն քաշվեցան յամուր վայր,
Ավա՜ղ ռամկին, որ մոլորեր վեր ու վայր.
Տեսավ արև՝ դեղընցավ,
Լուսնակն ու աստղիկ սևացավ,
Եվ Նահապետն ամընչցավ։
Ո՞վ այն մատնիչք, ո՞վ այն գահիճք, ո՞վ գազան,
Որ առ այլազգ, առ բըռնավոր ձայն կու տան.
Այդ ի՞նչ քարե սիրտ, ին՞չ սառե շըրթունք էր,
Որ հայրենյաց հոգուն կարդաց սև օրեր։ —
Անե՜ծք տըվեք այն բերնին,
Անեծք գըրչին ու ձեռքին,
Որ զՀայաստան մատնեցին։...
Ո՞ւր ես, Աշոտ. ե՛լ, իմ թագվոր, խըղճա՛ յիս,
Սևագունդ զորք գան վերա մեր աշխարհիս.
