Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Մասիս, ո՜վ լեառն, էին փառօք ուռճալից.
Մասի՜ս, երկնից զուզահաղորդ քան երկրաւ.
Ո՞ր սըրտաբախ մատն ինձ տաքի վերելից,
Որ քո ազատ գագաթան բիծ չածէ բնաւ.
Գո՜յր ինձ ի նոյնդ յանկարծ թըռչել հրաշից սար,
Զանմահութիւն ծըծել գըլխոյդ հաւասար.
Ո՜վ դու Հայոց մեծաց արձան, հալ երկրի,
Եւ խանձարուրք համագոյիցըս սեռի։
Ո՜հ կենսաբուղխ, ո՜հ սիրունակդ, ինձ, Մասիս,
Ալեւորեալդ յարծաթահիւսակ բիւրեղեայ,
Որ յաւերժիւք յիշատակօքըդ նազիս,
Զլերինս համայն գրելով մանկունս առօրեայ,
Ըսպասաւոր զտերեւաշարժն Ոլիւմպոս,
Գարշապարիդ քծնող թռուցիկ Պառնասոս,
Ուր երկրածինք՝ դից կառուցին օթարան,
Ի քեզ Աստուածն հանուրց ըզնախըն կայան։
Փախերո՜ւք ցնորից մուսայք ի կըղզիս,
Կաքաւաքայլ իսկուրհեաց մի՛ ժպրհի պար
Յաղատավայր ի դարեւանդս ի Մասիս
Սեթեւեթեալ ձըգել թեթեւ գարշապար.
Ճըշմարտութեան հիմանց՝ սուտ մի՛ անկցի օղ,
Մի՛ աստուածեանն ի ստուերակերպ առցի քօղ.
Անքուն սիրոյն դուք երաժիշտք անդր ի վեր,
Կառուցէք քնար յազատ Մասեաց սարն ի վեր։
Հանդիսարան տիեզերաց նախաւուրց.
Մինչդեռ ըզծնունդն ակնարկութեանն թերաքամ
|
|
