Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Կարկաջաւէտ ժայթքէին գունդ գունդ կոհակ
Յարահոսան դըստերց Րասխայ մայր դայեակ.
Երկինք ըզքեւ զաղուամազ թարմն արկին հիւս
Դալարազուարճ իբրեւ շըղարշ կուսական,
Եւ յանարեւն աւուր՝ ցուցար ոսկերոյս
Կանաչ գրօշակ սփռեալ խոնաւ ընդ սահման.
Ջի՜ հեզիկ սօսք սաղարթագեղք ու եղեւինք
Ի սոյլ հողմոց յերիւրէին նուրբ սըրինգ.
Քանի՜ ամբիծ շուշան ժամուն այն շողայր
Եւ մանուշակ պարկեշտ ի սորըս զոփայր։
Իսկ մինչ ի գոգ բարձուն երկնի յեղակարծ
Գըլեալ գլորեալ թափառնարար օդ կուտակ
Ըզհամօրէն ծըծեալ մաքուր լուսոյն բարձ՝
Իշխող վերնոց կամարաց արփ հերարձակ,
Զարշալուսոյն շուշանափայլն եհերձ ծոց,
Եւ յաշտիճան ծիրանեփառ գիրգ ամպոց
Վարդակարմիր եհատ զփայլակըն դիմաց,
Քեզ արեգակն այն նոր զնախկին փայլ ցոլաց։
Ըզպետն աստեղց ի գլուխ լերանց արքայիդ
Ի նորութեան երկնից ու աւուրց տեսեալ պերճ՝
Խուն մեղանչէր արդեօք քաւդեայն անքըթիթ,
Կամ Արամազն ի գիշերի լուսավերջ,
Համատարած հանդարտութեանն ի պահու
Ընդ հեզանազն յառեալ մահկին լուսատու
Ընդ կարակնեալ գըրգանս եղջերց բոցաթեւ,
Ծառոց ծաղկանց ցընցըղկելով ցօղ թեթեւ։
Ո՜հ, ո՞ յարդեացս եւ ինձ խուսել տայր զբաղմանց
Եւ Բիւրական բըլրոց ի ստուերս իջեալ լոկ՝
Սըրբովք ցնորիւք ճեմիլ ի հոյլըս ծաղկանց,
Ի խարտիշուկըդ ցայգածին պիշ աչօք,
Փողփողէնէջըդ պարող քերբք ոստոստող,
Որք զառաջին յօդս առնէին քայլափոխ՝
Զերկայնս հեղեալ լուսոյ գիսակս համասփիւռ
Մանուածաւալ ի նընջախառն ի յաղբիւր։
Բա՜բէ, զո՜րս յայնժամ լըսէիք, խա՛ղք հովիտք,
Ըղձից յինէն հրամանուած ձայնս եւ թըռիչ,
|
|
