834
«Ո՞ւր է տերդ, ի՞նչ է անում»— Ավթանդիլը հարցեց նրան,
Եվ լաց եղավ Ասմաթն իսկույն, արցունք թափեց ծովի նման.
Ասաց. «Գնաց, երբ մեկնեցիր, չդիմացավ մնալ այրում,
Ու չգիտեմ հիմա ոչինչ, ոչ տեսել եմ, ոչ լուր առնում»։
835
Ավթանդիլը սաստիկ տխրեց, մի տեգ խրվեց սրտին կարծես,
Ասաց. «Քո՛ւյր իմ, ահա իրոք, չպե՛տք է մարդ լինի այդպես.
Ինչպե՞ս դրժեց երդումը իր, ես ճիշտ եղա, իսկ նա ստեց,
Թե չէր կարող՝ էլ ի՞նչ խոստում, թե խոստացավ՝ ինչո՞ւ խաբեց։
836
Ես անարժեք համարեցի ապրել կյանքում առանց նրան,
Բայց մոռացավ գնաց ինչո՞ւ, անկարող էր ինչո՞ւ այդքան.
Նա երկնքին տված երդումն ինչպե՞ս դրժել է հանդգնում։
Սակայն այդ իմ բախտի՛ց է չար, և իզուր եմ ես զարմանում»։
837
Ասմաթն ասաց. «Դու այդ բանից նեղացել ես իրավացի,
Բայց ճշմարիտն ինչպե՞ս ասեմ, որ չկարծես թե կեղծեցի.
Չէ՞ որ պիտի սիրտ ունենա՝ խոսք ու երդում կատարելու,
Իսկ նա՝ անսիրտ տենչում է լոկ՝ կյանքի օրերն իր կարճելու։
838
Թե սիրտ, թե միտք, գիտակցություն շաղկապված են իրար հետ սերտ,
Որ կողմ որ սի՛րտն է ընթանում, նրանք գնում են նրա հետ.
Անսիրտ մարդը՝ մարդ չէ արդեն, մարդկանց շարքից դուրս է ընկնում,
Դու չես տեսել և չգիտես, թե ի՞նչ հուր է նրան այրում։
839
Իրավ ես դու, գանգատը քո, դու՝ բաժանված եղբայրացուց,
Բայց քեզ եղածն ինչպե՞ս ասեմ, բանականիդ պատմեմ ես ո՞նց,
Կարկամում է լեզուս, խորշում, ցավակցել է սիրտս բաղձում,
Իբրև դժբախտ ծնված մի մարդ՝ ես այսպես եմ նրան հաշվում։
840
Իբրև հեքիաթ՝ դեռ չի լսվել, նման ուրիշ մեկ դատաստան,
Նա կշարժի ոչ միայն սիրտ, այլ կշարժի քարեր անգամ.
Դիջլադն ամբողջ գուցե լցվեր նրա թափած արցունքներով,
Ինչ էլ ասեք՝ արդար եք դուք, այլոց մարտին՝ ա՛յլն է խելոք։
841
Երբ մեկնում էր՝ հարցի նրան, հուրով խանձված այրվածին.
«Ավթանդիլը գա՝ ի՞նչ անի, և կամ քո՛ւյրը երդմնածին»։
Ասաց. «Փնտրի մոտակայքում, ինձ՝ խաբվածիս նրա համար,
Իմ խոստումը ես չեմ դրժի, չեմ հեռանա կողմեր օտար։
