Էջ:The Knight in the Panther's Skin, Shota Rustaveli.djvu/197

1162 Մտա, տեսա գեղեցկուհուն, ինչպես և միշտ, լաց էր լինում.
Ասի. «Արև, տես՝ բախտը սև ինչպես է ինձ դավաճանում.
Երես դարձրեց երկինքն ինձնից, մեծ զայրույթով, ախ, նա լքեց,
Ինձ մատնեցին, լավ է մեռնեմ՝ արքան ի՛նքն է ուզում արդ քեզ։

1163 Ասաց. «Քույր իմ, մի զարմանար՝ ինչքան էլ դա ծանր լինի,
Անագորույն բախտն ինձ համար միշտ մի վատ բան պիտի անի.
Թե լավ բան տա, դու զարմացիր, վատին երբեք մի զարմանար,
Նոր չեն վշտերն ամեն տեսակ, հին են նրանք ախ ինձ համար»։

1164 Աչքից, ինչպես մարգարիտներ, արցունք թափեց առատահոս.
Ելավ այնպես խիզախ, անվախ՝ ինձ մի ինչպես կամ մի հերոս.
Խինդը նրան՝ խինդ չէր թվում, ոչ էլ վիշտը՛ վիշտ ընդունում.
Մի աջիղա խնդրեց միայն և փաթաթվեց այդ սավանում։

1165 Գանձարանը մտա ես իմ, որ դժվար է գնահատել—
Ակներ առա ու մարգարիտ՝ ինչքան կարող էի տանել.
Եվ ամեն մեկն ակնեղենից՝ ուներ ամբողջ քաղաքի զինգ
Եվ ում համար սիրտս էր մեռնում՝ ես կապեցի նրա մեջքին։

1166 «Առ, ջանիկ իմ,— ասի նրան,— գուցե մի տեղ քեզ պետք կգան» —
Եվ ծառայոց տվի դատին արևն երես այն աղջկան։
Դիմավորեց արքան նրան, փող փչեցին, եղավ և զարհ,
Իսկ նա քայլո՛ւմ էր գլխահակ և անվրդով, լուռ, անբարբառ։

1167 Ովքեր տեսան՝ խառնվեցին, ծագեց աղմուկ և աղաղակ.
Եվ սարանգներն անզոր էին այնտեղ պահել կանոն ու կարգ։
Արքան տեսավ՝ աղջիկն հեզող և լուռ ու մունջ իր դեմ-դիմաց,
«Արև, ինչպե՞ս աստ ծագեցիր» — շփոթվելով նրան ասաց։

1168 Դիտողներին, արևի պես, աչք փակե՛լ էր նա ստիպում,
Արքան դարձավ ներկաներին. «Նայում թեպետ—բայց չեմ տեսնում,
Ստեղծել է արդյոք աստված այսպես էակ ուրիշ մի տեղ,
Սիրահարը սրան սիրող պիտի փախչի դաշտ խելահեղ»։

1169 Ու տեղ տվեց արքան կողքին, խոսեց հետը անուշ, կամաց.
«Ո՞վ ես, ասա, ո՞ւմ զավակն ես, կամ ինչ ազգից այստեղ հասած,
Բայց անշարժ էր դեմքը արև, ոչ էլ տվեց մի պատասխան,
Մինչ գլխիկոր և տխրադեմ նստած էր միշտ հանգիստ, անձայն։