Էջ:The Knight in the Panther's Skin, Shota Rustaveli.djvu/201

1194 Նրան ամեն բան պատմեցի՝ կնոջ նման, հիմարի պես,
Ինչպես արևն՝ ինձ մոտ եկավ և ծլկվեց՝ ինչպես աղվես։
Նա սպառնաց, որ կմատնի, ոխերիմ էր և ոչ սիրող,
Այժմ արդեն մեռած է նա, ազատվեցի, ո՛ւֆ, ինչ հաջող։

1195 Սպառնում էր նա ինձ իսկույն, փոքր ինչ ինձնից թե նեղանար,
Այսօր ինձ մոտ քեզ կանչեցի, չգիտեի, պիտի թե գար,
Եկել էր ու ասել՝ կգա, ես վախեցա՝ դու էլ կգաս.—
Ուստի չգալ քեզ խնդրեցի և ճամփեցի քեղ մոտ ծառաս։

1196 Բայց դու եկար, ետ չդարձար, դու շո՛ղք բերիր ինձ քո լույսով․
Հանդիպեցիք այստեղ իրար, ընդհարվեցիք իմ պատճառով.
Սարսափեցի ուստի և ես, ոչինչ էլ ինձ ճար չէր անում,
Իմ մահը նա ոչ թե լեզվով, ամբողջ սրտով էր ցանկանում։

1197 Թե սպանած չլինեիր՝ պալատ կերթար նա անպատճառ
Եվ կպատմեր ամեն մի բան՝ թե զայրացած, թե խանդավառ.
Արքան խռով՝ ինձ կջնջեր ու կավերեր տնով-տեղով
Աստված, որդո՛ցն իմ կուտեցներ, քարկոծ կաներ ապա քարով։

1198 Ազատեցիր դու ինձ օձի հետամտող հայացքներից,
Քեգ, փոխարեն, աստված թող տա՝ շնորհն այն վեր իմ ուժերից,
Այնուհետև՝ ինձ երանի և իմ աստղին, ճակատգրին,
Հե՜յ-հե՜յ, մահից չեմ վախենում, արժանացա ես իմ բախտին»։

1199 Կտրիճն ասաց. «Մի վախենար, գրքի մեջ էլ գրված է այդ,
Որ թշնամի-բարեկամը թշնամուց էլ լինում է վատ,
Իմաստուն է մարդս եթե — նա ոչ ոքի չի հավատա,
էլ նրանից մի վախենա, արդեն անշարժ դիակ է նա։

1200 Ասա նաև՝ այնուհետև, երբ աղջկան ուղարկեցիր,
էլ ի՞նչ գիտես նրա մասին, ի՞նչ լուր ուրիշ դու լսեցիր»։
Եվ Ֆաթմանը արտասվելով պատմությունն իր շարունակեց,
Ասաց. «Չկա՝ այն լուսատուն, որ շողշողաց արևի պես»։