1246
Որքան նայում Ավթանդիլին, ավելի էր նա հիանում,
Մինչ ժպտում էր կտրիճն ինքնին ու չէր նրան պատասխանում.
«Չի կռահում՝ ով եմ թե ես, վարվում է նա շատ անտեղի,
Սակայն պիտի համակերպել, այլ կերպ լինել չի կարելի»։
1247
Երբ հաց կերան՝ բաժանվեցին, Ավթանդիլը գնաց իր տուն.
Գինի խմած, ուրախացած, պառկեց, մտավ անուշ խոր քուն։
Երեկոյան նա արթնացավ, շողեր փռեց իր շուրջն ասես.
Եվ Ֆաթմանին իր մոտ կանչեց, ասաց. «Արի, մենակ եմ ես»։
1248
Ֆաթմանն եկավ, Ավթանդիլը՝ լսեց ձայնը նրա «ախ»–ի,
Ասում էր. «Ա՜խ, չքնաղ հալվեն՝ ինձ անպատճառ պիտի դաղի»։
Թավ բարձ տվեց նա Ֆաթմանին և իր կողքին նստեցրեց—
Թարթիչների խիտ հովանին վարդաստանին շվաք տվեց։
1249
Ավթանդիլը ասաց. «Ֆաթմա՜ն, ինչ-որ պիտի պատմեմ ես քեզ,
Եթե լսես՝ դաժան օձի խածածի պես պիտի ցատկես.
Մինչև հիմա դու չես լսել ճշմարիտը դեռ իմ մասին,
Թարթիչները ինձ սպանող սև գիշերվա նման ծառին։
1250
Կարծում ես ինձ վաճառական և տեր ինչ–որ քարավանի,
Սպարապե՜տ եմ ես արքա և փառապանծ Ռոստևանի,
Հրամանատար նրան վայել մեծ բանակի և զորքերի,
Կաոավառիչ մեծ գանձերի և զինանոց-պահեստների։
1251
Եղար դու ինձ լավ բարեկամ, հավատարիմ, վստահելի,
Արքան ունի դուստր միակ—արև երկրի նա լի ու լի
Հենց նա է ինձ այրողն այսպես, իմ սիրտն է նա հալել, մաշել,
Դրդմամբ նրա ես երկրից և տիրոջի՜ցս եմ հեոացնլ։
1252
Ով եղել է այստեղ քեզ մոտ — հենց նրան եմ ես որոնում,
Արևկային այն փնտրելու—աշխարհն ամեն ես թափառում։
Տեսել եմ ես մի տեղ առյուծ, գունատ էր նա և խելագար,
Որ մեռնել էր տենչում անվերջ՝ այն աղջկա սիրո համար»։
1253
Պատմեց ապա նա Ֆաթմանին՝ ինչ անցել էր իրա գլխով,
Տարիելի համբավն արավ՝ թե ինչու է ընձու մորթով,
Ասաց. «Դու ես ճարն այն մարդու, որին երբեք դեռ չես տեսել,
Փրկիչն այն խիտ թարթիչների՝ հանց ագռավի սևթույր թևեր։