Էջ:The Knight in the Panther's Skin, Shota Rustaveli.djvu/28

132 Երդվում եմ քեզ, թե որ ուզեմ ա՛յլ ամուսին քեզնից բացի —
Մարմին առնի արևը թե ու մարդ դառնա ամուսնացու—
Մտնեմ թող մութ սանդարամետ ու դրախտին անարժանի.
Դանակ մտնի սիրտը թող իմ, քո սերը թող ինձ սպանի»։

133 Կտրիճն ասաց. «Ով արեգակ, թարթիչներով դու սև սաթի,
Կհանդգնե՞մ այլ պատասխան, կամ համոզում ուրիշ մարթի
Մահվան էի ես սպասում, սակայն դու կյա՜նք պարգևեցիր,
Քեզ ծառայել որպես ծառա՝ պատրաստ եմ ես, հավատացիր»։

134 Կրկին խոսեց, «Ո՜վ արեգակ, զի արև աստվածային՝
Հնազանդ են ուստի և քեզ լուսատուներ ողջ երկնային
Ինչ լսեցի ես արդ քեզնից՝ շնորհներ են ինձ անվարան,
Վարդս երբեք չի թառամի՝ հովանի է շողքդ նրան։

135 Իրար կրկին երդում տվին ու կապեցին այսպես պայման,
Երկար-երկար զրուցեցին, էլ ավելի մտերմացան.
Թեթևացավ ա՜յն, ինչ մինչ այդ՝ վիշտ էր հեծող ներկայանում,
Նրանց ճերմակ ատամներից հիմա ցոլքեր էին ցայտում։

136 Կից նստեցին, կատակեցին, խոսք ու զրույց արին հարյուր,
Բյուրեղ-բալախշ ու սաթ անգին գիրկ ընդ գրկի՝ տվին համբույր
Կտրիճն ասաց. «Քեզ տեսնողի խելքն է թռչում, գլխից գնում,
Ա՜խ, սատակե՛ց սիրտս սիրով, թեժ կրակը քո բորբոքուն»։

137 ՉԷր դիմանա հրաժեշտին, բայց կտրիճը գնաց, սակայն,
Ետ էր դառնում, նայում նորեն, նորից հառում աչքը նրան՝
Այտը՝ բյուրեղ կարկտահար և սարսռուն՝ մարմին-նոճին.
Սիրտ էր սրտի դիմաց դրել, պարտավորե՛լ սիրող սրտին։

138 Ասաց. «Արև շուտ վիճակվեց վարդից՝ քեզնից լինել բաժան,
Լալ ու բյուրեղ թե կորցնեմ, թե որ խամրեմ՝ քեզ անարժան,—
Այնժամ էլ ի՞նչ անեմ, թե որ՝ հեռուն պարտիմ մնալ երկար —
Այս եմ պահում կարգս ահա՝ մեռնել սիրած յարի համար»։

139 Մահիճ մտակ։ Լալիս էր նա և չէր հատնում արցունքն աղի.
Ճկվում էր նա ու երերվում ինչպես քամուց՝ կաղամախի։
Հենց նիրհում էր՝ նորից նրան՝ յարի կուշտն էր երազ գալիս,
Վեր էր թոչում, աղաղակում՝ տասնապատկում տառապալից։