Էջ:The Knight in the Panther's Skin, Shota Rustaveli.djvu/88

ՏԱՐԻԵԼԻ ԼԱՑՆ ԵՎ ՈՒՇԱԹԱՓՈՒԹՅՈՒՆԸ

490 Եվ գազազա՛ծ Տարիելը լալիս էր, վիշտն անում հազար,
Ասաց. «Ահա ապարանջանն՝ առաջ նրա՛նն այս բազկատար»
Հանեց ապա բռնեց ձեռին, իրոք որ շա՜տ էր թանկագին.
Հպեց դեմքին ուշաթափվեց, հանգուցելոց դասվեց շարքին։

491 Պառկած էր նա անշարժ, անշունչ, ինչպես մահվան սեմին հասած․
Կրծքին երկտեղ հետքեր կապույտ, վայող սրտին ափով հեսած,
Ւսկ Ասմաթի այտից ճանկռած հեղեղն արյան վար էր թափվում,
Ջուր էր ցողում ուշքի բերի, ճպճպոց էր ջրի լսվում։

492 Ավթանդիլն էլ դառն հառաչեց՝ ուշաթափի տեսքից անկար,
Ասմաթն ուժգին նոր հեծեծաց՝ արցունքներո՛վ ծակում էր քար,
Ուշքի բերեց հազիվ նրան, ջրով մարեց կրակը շեջ,
Ասաց. «Ո՞ղջ եմ, բախտը նորեն, ա՜խ, արյունս ինչո՞ւ քամեց»։

493 Հազիվ ելավ, նստեց գունատ, աչքն անիմաց հառեց բոլոր,
Վարդը՝ փոխվել, դառել քրքում, դեմքը ճերմակ հագել մոլոր,
Անկարող էր երկար-երկար նայել նրանց և կամ խոսել
Ափսոսում էր, որ չէր մեռել, ապրելն աչքին՝ ծանր դարձել։

494 Ապա ասաց Ավթանդիլին. «Խենթն եմ թեկուզ՝ ականջ արա,
Եղելությունն ասեմ թե իմ, թաղեց ով ինձ՝ և թե նրա,
Ուրախությո՛ւն է ինձ համար՝ հանդիպել մի բարեկամի,
Զարմանք է, որ մինչև այսօր դեռ կամ այսպես ես կենդանի։