Այս էջը հաստատված է
Մին էլ ըհը՛, նույն բակում
Լսվում է կարճ շվշվոց.—
— Ֆո՜ւ ո՜ւ ո ւ...
— Ֆո՜ւ ո՜ւ ո՛ւ...
Նա էս անգամ բորբոքվում,
Ավելի է փուք-փքվում,
Քիթը մի թիզ ցած գցում,
Գլուխը մի գազ վեր ցցում,
Վիզը կարմիր ու կապույտ
Ուռցնում է նա պուտ-պուտ.
Մին էլ հանկարծ
Զայրացած՝
Ձեն է տալի
Թնդալի.—
— Կրաաա՜-կլի՜-կրո՛ւկլո՜ ...
— Կրաաա՜-կլի՜-կրո՛ւկլո՜...
— Բլրը՛բ,
— Բլրը՛բ...
Կարմիր բալը կանաչ ծառից
Կախ էր ընկել դեպի ցած,
Պստիկ տղան կողքի քարից
Կուռն էր մեկնել հիացած։
— Ես էն կարմիր բալն եմ ուզում
Այ, էն բալը վարդագույն,—
Ծառս էր լինում, հետն էլ խոսում,
— Տե՜ս, կքաղեմ ես իսկույն։
Ու մինչ տղան կուռը մեկնած՝
Բալ էր ուզում, որ քաղի,
Մի սիրուն ծիտ՝ ճյուղին նստած՝
Տեր էր դարձել ողջ ծառին։
