Այս էջը հաստատված է
Անցնում էր շոգը, երեկոն գալիս,
Զովն ու շվաքը իրար տեղ տալիս...
Ու մանուկ Մուսին, հորթերը ջրից
Քշում էր նորից դեպի լիուլի
դաշտը ծաղկալի:
էսպես ամեն օր՝ հորթերը բոլոր
Արոտ էր բերում,
Մինչև իրիկուն արածեցնում,
Իրիկնապահին ետ էր դարձնում,
քշում դեպի տուն։
Առավոտ է ... մաքուր օդ է.
Կյանք է առել աշխարհը,–
Կյանք է առել՝ դրախտ դառել
Սարն ու դաշտը, անտառը:
էս առավոտ Մուսին դարդոտ
Հանդ էր տարել հորթերը,
Հանդ էր տարել, կանաչն արել,
Ինքը նստել մոտերը։
Արևը վառ՝ վերևից վար
Ծիծաղում է սարերին,
Կամաց-կամաց իջնում է ցած,
Շողշողալով քարերին։
Սփռվելով ջերմ շողերով,
Կյանք է տալիս հանդերին,
Որ բուրավետ ու հյութալի
Կանաչ խոտ տան հորթերին։
Ծաղիկը շողոտ, կանաչը ցողոտ,
Փոքրիկ հորթերին հանգիստ չեն տալիս՝
