Քրոջ պատկերը, նրա խոսքերը
Մեկ մեկ հիշում էր ու ախ էր քաշում,
Որ քույր ախպերով էնպես որբ օրով
անտեր մնացին։
Նա դարդ էր անում, որ մի չոր պատառ
Սև հացի համար Նուշնին ախպորից
կտրին ու տարան։
Նա զարմանում էր՝
Չէ՞ որ ուրիշին սովոր չէր Նուշին.
Ո՞նց է դիմանում, նա առանց իրեն։
Ու էսպես անվերջ դարդ ու ցավի մեջ
Խեղճ մանուկ Մուսին իր քրոջ մասին
էնքան մտածեց, ախ ու վախ քաշեց,
Որ մեկել հանկարծ, դառը հեկեկաց
ու հոնգուր-հոնգուր արտասուք թափեց։
Թոփլանն իմացավ իր Մուսնի լացը,
Կանգնեց դիմացը, աչքերը գցեց նրա աչքերին
Ու խորը նայեց ընկերոջ դեմքին,
Ասես հասկացավ, որ Մուսնին մի մեծ
դարդ ունի սրտում.
Իսկույն մոտեցավ, ձեռքերը լիզեց
Իր տխուր տրտում Մուսնին փայփայեց։
էս միջոցին հանկարծ Մուսին
Բարձրացրեց աչքերը,
Մեկ էլ տեսավ հանդ է գալիս
Իրեն Պետի ընկերը։
Տեսնելուն պես խեղճը էնպես
Ուրախացավ, սիրտ առավ,
Ոնց որ գային, իմաց տային,
Թե՝ եկ Մուսի, քուրդ եկավ։
— Բարև՜, ա՜յ Մուսի, ի՞նչու ես տխուր.
Չէ՞ որ քեզ ասի դարդ չանես իզուր,—
Ասավ մեր Պետին ժպիտը դեմքին,
6 — Ծաղկեփունջ
