Այս էջը հաստատված է
Նորից հորթերը արոտի եկան։
Նորից մեր Մուսին մահակը ուսին,
Հորթերը քշում՝ ծաղկուտն էր անում,
Ինքը թեք ընկնում ու հանգստանում։
Քույրն էլ երբեմն եղբոր մոտ գնում,
Պաշար էր տանում ու կողքին նստում...
Ու էնպես հանդարտ, ու էնպես անդարդ
Համ մի ամանից հաց էին ուտում
Համ մի ամանից ջուր էին խմում...
Թոփլանն էլ գալիս, մտիկ էր տալիս,
Որ իրան խղճան, մի պատառ հաց տան։
Երբ հաց էր ուտում, Մուսին կշտանում
Մեկ տաղ էր ասում, մեկ շվին ածում,—
— Դո՜ւ, հա՛ դո՜ւ, դրի՛ դո՜ւ
Հադրի՛ դո՜ւ, հա՛ դո՜ւ...
Դաշտերն ու մերին
Մուսնի նվագած բոլոր երգերին՝
Ձեն էին պահում ու սիրտը շահում։
