Էջ:Tsaghkepunj.djvu/86

— Ծի՜վ-ծի՜վ...
Ու մի ծիտիկ,
Հլա դու սրան մտիկ,—
Թռավ եկավ,
Լճակն ընկավ,–
Ափին մոտիկ դես-դեն շրջեց,
Փոր ու տոտիկ մի լավ թրջեց.
Կտցով մեջքին ջուր ածավ,
Փետուր ու թև լվացավ,
Ապա քաջ-քաջ գնաց առաջ,
Ջրի խորքում պոչը ցցեց,
Քիչ էլ իրեն առաջ գցեց,
Լավ լողացավ.
Որ հովացավ,
Մեկ էլ հանկարծ դուրս թռավ,
Մոտիկ եղած ծառն ելավ,—
Ելավ, նստեց վերևին,
Կողերն արեց արևին։
Հենց որ սրան նկատեցին ծիտիկները,
Աջ ու ձախից վեր տնկեցին ճտիկները.—
Տեղներիցը հոպլե՜, թռան,
Եկան խմբով ջուրը դառան,–
Արագ-արագ սող տվին,
Ետ ու առաջ լող տվին,
Թևերն արձակ բաց արին,
Թևերի տակ թաց արին.
Ապա խմբով ջրի մեջ՝
Արին ազատ ելևէջ,
Ցրցամ տվին մեկ-մեկու,
Մեկ-մեկ և կամ երկ-երկու,
Մի ափիցը մյուսն անցան,
Մեկ էլ նորից ետ դարձան,
Իրար կողքի կռացան,
Գլուխները լվացան.
Երբ հովացան, զովացան,
Ջրիցն ելան, հեռացան։