Էջ:Tsaghkepunj.djvu/87

Եկան ծառին նստեցին՝
Ծլվլացին, ճչացին,
Մեկ-մեկու կողք բստեցին,
Ծտավարի խոսեցին.—
Ճիվին ասավ չիվիկին.
— Բադնիսդ անուշ, քա՜, խանում,
Քիթդ ի՞նչ ես կախ անում,
Թե մրսած ես երևում,
Գնա՛-նստի արևում։
Չիվին ասավ Ճիվիկին.
— Քիչ էր մնում խեղդվեի՝
Ընկա էնպես խորը տեղ,
Թե որ դուրս չնետվեի՝
Կորած էի ես անմեդ։
Թևիկն ասավ Չիվիկին.
— Ի՞նչ էս ասում, այ մարիկ,
Բաղնիսում մարդ կխեղդվի՜...
Բաղնիսն է մի մեծ բարիք,
Որից ծիտն էլ կօգտվի...
Սևուկն ասավ թևիկին.
— Համա ի՛նչ լավ լողացա՛նք...
էն ահագին լիճն անցանք
Սագն ու բադը մեզ նման
Իսկի կարա՞ն լողանան։
Թևիկն ասավ սևուկին.
— Շատ մի՛ փքվի, բարեկամ,
Քեզ էլ տեսանք էս անգամ,—
Ա՜յ մեծամիտ ծտի պինչ.
Ծիտն ի՞նչ է, իր լողալն ինչ...

էսպես ասին ու միասին
Թևին տվին,
Իրար անցան ու հեռացան...
էն մենավոր ծառի տակ
Լիճը մնաց դար-դատարկ։

7 — Ծաղկեփունջ