Էջ:Tsaghkepunj.djvu/90

Պախրեն ասա թեքե՞ց վիզը...
Երկրորդ անգամ նա արձակեց,
Տվեց պախրի կուրծքը ծակեց,
Ընկավ պախրեն մռնչալով,
Սրտի խորքից հառաչելով.—
Տեղն ու տեղը մնաց ընկած՝
Աչքերն անլուս վերև տնկած...

Որսորդն ուրախ վազեց-գնաց,
Տեսավ պախրին՝ ապշած մնաց.—
Պախրան ընկած արյան միջին
Փչում էր իր շունչը վերջին։
Մի նորածին
Հորթուկ ծծին՝
Կաթն էր ուտում
Ու հոտոտում...
Կաթն էր ուտում արնաշաղախ,
Կուրծքը ծծում արնաթաթախ։
Որսորդն ասավ.—
Ա՜խ-վա՜խ, ա՜խ-վա՜խ, ես ինչ տեսա,
Այ թե ինչու չէր փախչում սա...
Մայր է եղել ծծկեր հորթի,
Պատահել է շուն ու մարդի...

Ասավ-չասավ էս որսորդը,
Վազեց բռնի պախրի հորթը...
Հորթը փախավ ծառի տակից
Ու ազատվեց նրա ձեռքից։
Բայց որսորդը վազքի թափից
Ներքև ընկավ լեռ քարափից.
Սա էլ գնաց իր շան մոտը,
Ջարդեց, փշրեց ձեռն ու ոտը։
Առկուլ շունը մենակ մնաց,
Անտառն ընկավ, կորավ, գնաց։