Այս էջը հաստատված է
Ուշի-ուշով աչքը չռած,
Սպասում էր, երբ որսը գա՝
Իր մահացու գնդակով տա։
Մեկ էլ հանկարծ լսեց մի ձայն,—
Նա ճանաչեց, որ շունն է այն,—
Վազեց առաջ, որ իմանա՝
Ինչո՞ւ էնպես հաչում է նա...
Հեռվից դիտեց
Ու նկատեց,
Որ Առկուլը խիստ կատաղած,
Մի պախրակով առաջն առած,
Հա թռչում է,
Հա հաչում է,
Պախրակովն էլ՝ մռնչում է....
Ու զարմացավ, թե՝ ախր են
Արագավազ վայրի պախրեն,
Ի՞նչ է կանգնել ու բառաչում,
Ախր ինչո՞ւ նա չի փախչում...
Հասկուլ շունը եկավ-հասավ,
Հենց որ պախրին կանգնած տեսավ
Վրա ընկավ, ուզեց բռնել,
Բայց թե շանը՝ պախրեն մին էլ,
Որ չտվեց պոզով հարու,
Շանը առավ՝ գցեց հեռու,
Հասկուլն ընկավ սարից ներքև,
Փշրեց գլուխ, թիկունք ու թև։
Որսորդն իսկույն նշան բռնեց,
Հրացանից նա արձակեց,
Խփեց-փշրեց պախրի պոզը,
