Այս էջը հաստատված է
Շունը նստած լի խանութում՝
Սիրտն ինչ ուզում՝ էն էր ուտում:
Ամեն անգամ
Չաղ-չաղ միս կամ
Լուսաթաթախ փափուկ դմակ
Յուղ էր կտրում ատամի տակ։
Ինքն ուտում էր՝
Կշտանում էր,
Իսկ խե՜ղճ կատվին՝ ոչ թե չաղ միս.
Ոսկրից ավել բան չէր տալիս։
Եվ ինչո՞ւ տար,
Չէ՞ որ ախար՝
Նա աշկերտ էր՝ գործակատար.
Նա ի՜նչ կաներ անուշ պատառ։
Չամբար ուստան
Գամփռ շուն էր,
Սուր-սուր ատամ,
Մեծ ուժ ուներ։
Հենց որ կատուն
Կուզեր գա տուն,
Կամ կննջեր,
Կհորանջեր,
Վզից կծում,
Վայր էր գցում,
Մինչև անգամ.—
— Համ-հա՜մ, համ-հա՜մ...
Փնթփնթալի
Ուշունց տալի։
Կատուն ճչում,
Վեր էր թռչում,
Վերքը լիզում,
Բարձր կանչում.—
