Այս էջը հաստատված է
Դո՛ւ բղավի իրենից շուտ։
Մի վախենա,
Սարսաղ է նա.
Ասա՛,— ի՞նչ է, չե՞ս ամաչո՜ւմ...
Մենակ քեզ ե՞ս տեր ճանաչում։
Գոռա, գոչի,
Հավար կանչի
— էս խանութը, ասա իմն է.
Այ էս ջանն է էստեղ հիմնե,
Մատով ցույց տուր
Փողոց ու դուռ,—
— Ա՛յ քու տեղը, դռան շեմքին,
Ինչքան կուզես փռվի լենքին։
Ու մի օր էլ Չամբարն եկավ,
Ո՛չ պիտի գար...
Եկավ մի կերպ խանութն ընկավ,
էնպե՜ս տկար...
Չորացել էր ոտքի վրա՝
Կմախք դարձել...
Կախ էր ընկել դունչը նրա՝
Ու կռացել...
Եկա՜վ-չեկավ՝
Գետնովն ընկավ,
Կատվին նայեց՝
Հաֆ-հաֆ արեց.—
Ձենը խրկել՝
Փորն էր ընկել.
Ասավ.—
— Է՜յ դու,
Անխիղճ կատու,
Համ խանութիս տեր ես դարձել,
Համ էլ, համ էլ՝ ինձ մոռացել...
Համ-հա՜մ, համ-հա՜մ, ա՜խ դո՛ւ, դո՛ւ,
