Այս էջը հաստատված է
Գող ավազակ անխիղճ կատու...
Ու դեռ խոսքը բերնից չելած՝
Կատուն կանգնեց, էսպես գոռաց.—
—Ի՞նչ ասիր, ի՞նչ
Քու խանութն է՞...
Գժվել հո չե՞ս,
Ի՞նչ է, մութն է՞...
Խելքի արի...
էսքան տարի
էստեղ եմ ես
Կյանքս մաշել,
Ու քու ձեռին
Շան օր քաշել։
Ամեն անգամ
Խելքս փորձել,
Դու ինձ լավ ես
Շահագործել...
Ինքդ չաղ միս
Անուշ արել,
Իմ առաջը
Ոսկոր շարել։
Օր ու գիշեր...
Կատուն գի՞ժ էր.
էնպես անքուն,
էնպես կանգուն
Ճչում, կանչում
Դես-դեն շրջում։
Էս խանութը,
Այո, իմն է,
Ա՛յ, էս ջանն է
էստեղ հիմնե։
Ա՛յ, քու տեղը՝
Դռան շեմքին,
Ինչքան կուզես՝
Փռվի լենքին։
Եվ ո՛չ մի օր
