Այս էջը հաստատված է
Չհանդգնես,
Դու էդ շեմքից
Խանութ գաս ներս։
Կտան՝ կուտես
Մսի կտոր,
Չեն տա՝ շատ կա
էնտեղ ոսկոր:
Ասավ-չասա՛վ մեկ էլ հանկարծ՝
Ձագուկներն ի մի խմբված՝
Վրա տվին, չանգռտեցին,
Խեղճ Չամբարին դուրս խրկեցին։
Ներսը մնաց փիսո-կատուն՝
Մեծ սեղանի ծայրին բազմած,
Դռան շեմքին — վա՜յ քեզ, խե՜ղճ շուն,
Շունը փռվեց գետնատարած։
Օրերն եկան, եկան անցան,
Ամիսները տարի դարձան,
Շունն էս բանը միշտ էլ հիշեց
Ու կատվի հետ չբարիշեց...
Ինքը մնաց դռան շեմքին,
Կատուն բազմած տան թարեքին։
Կատվին ասող չեղավ՝ հա՛ փի՜շտ
Շանը դռնից քշում են միշտ...
