Էջ:Vahan Terian, Collection works, vol. 1.djvu/275

17

***

Մենք բոլորըս, բոլորըս
Մանուկներ ենք որբ.
Մանուկներ ենք մենք կորած —
Հավիտյան անմայր.
Մենք բոլորս մոլորված
Անտառում խավար...

Մենք նետված ենք բոլորըս
Երկիրն այս հեռու,
Կանչում ենք միշտ — ձայն չըկա
Աղոթում ենք — ո՞ւմ.
Ո՞վ կփրկե, ո՞վ կըգա,
Որ տանի մեզ տուն...

[1915]