3 Կը գտնեմ ուղին քո հեռավոր տան
4 Ու թույլ ձեոնևրով դուոըդ կը ծեծեմ։
55 ձմռան գիշեր (էջ 79)
«Մթնշաղի անուրջներ»-ում առանց վերնագրի է։
4 Ու երկա՜ր, երկար մայթերն եմ մաշում։
6 Պայծառ լույսերը մեռնում են մեկ-մեկ.
7 Ես ոչինչ, ոչինչ չեմ մտա՛բերում,
56 «Մ՛ոռանա՜լ, մոռանա՜լ ամեն ինչ» (էջ 80)
2 Չափսոսալ, չըսիրել, չըխոկալ — հեռանա՜լ...
4 Արդյոք կա՞ իրիկվա մոռացման ոսկե շող...
5 Մի վայրկյան հեռանալ ամենից, ամենին մոռանալ մի վայրկյան
8 Չրկանչել, չըսիրել, չըտանջվել — հեռանա՜լ...
57 «Օտար երկնքի կամարների տակ» (էջ 81)
4 Նա՝ երկնից թռած մի լույս հրեշտակ։
6 Անհամբույր երկնի կամարների տակ —
10 Օտար կողմերում լայն ճամբի վերա
11 Ես լսում էի խոսքերը նորա
12 Ու անուշ լալիս իմ անուրջ-բախտից։
58 14 տող (Արդյոք նորից երագնե՜րն են թափառում) (էջ 82)
Առաջին անգամ տպագրվել է «Մուրճ», 1906, № 10 (էջ 77) «Աշնան սոնետներից» (նվիրում եմ Ն.-ին) վերնագրով, Վահան Տեր ֊Գրիգորյան ստորագրությամբ։ «Մթնշաղի անուրջներ» է մուծվել «Սոնետ» վերնագրով։ «Բանաստեղծություններ»-ի 1-ին հատոր մուծելիս «Սոնետ» վերնագիրը դարձել է «14 տող»։ Տերյանը հետաքրքրվել է իր բանաստեղծությունների ձայնագրություններով։ 1908 թ. Ց. Խանզադյանին գրած մի նամակում ասում է, որ «Գեղարվեստ»-ի № 2-ում կլինի «Արդյոք նորից»֊ը. ըստ «սպեցիալիստների» «այդ վերջինը ավելի չավ է, քան «Ցրտահար»֊ը («Ցրտահա՜ր, հողմավա՜ր» — Վ. Պ.)»։ Նույն թվականին դրած մի այլ նամակում (դարձյալ 3. Խանզադյանին). «Ռոմմելի (Ռոմանոս Մեյիքյանի _ Վ. Պ.) «Արդյոք նորից»-ը Լևոնյանը գովեց (այսինքն նա ասաց, որ «սպեցի ալիստները» շատ են հավանել և գտել են, որ ավելի լավ է, քան «Յրտահար»֊ը), այնպես որ այս համարում երևի առաջինը կլինի («Արդյոք նորից»-ը)։ Ափսոս ես բախտ չունեցա լսելու»։ Նկատի ունենալով, որ «Մուրճ»-ոմ տպագրվածը շատ է տարբեր, բերում ենք այն լրիվ.
Արդյոք նորից երազնե՞րն են թափառում
Սիրո հույզե՞րն հեռվից ուրախ ինձ կանչում.
