Էջ:Vahan Terian, Collection works, vol. 1.djvu/376

«Կա խորհրդավոր մի հրապուրանք» 58 «Կանչում ես անվերջ» . ․ ․ 90
«Կապույտ ծածկոցն իջավ ցած» . . . ․ ․ 185
«կարծս թե դարձել եմ ես տուն» . . . ․ ․ 245
Կարոտ («Իմ անվերջ ճամփի տանջանքից հոգնած») . 40
Կարուսել («Պտտվիր , պտտվիր., կարուսել») . . . 202
Կյանքի որբերը («Դալուկ ու կնճռոտ, դեմքերով տխուր») . 259
Կոշմարը («Խաղաղ ննջեցին գյուղերը խավար») . ․ ․ ․ 260
«Կրկին հնչում է թունավոր լեզուդ» ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ 55
Կույր լինելու ցանկություն («Ես գիտեմ հիմա.— ամենքի նման») 119
Հայտնություն («Գարնան անուշ աղմուկով») . . . ․ ․ 200
Հայրենիքում («Դանդաղ է քայլում հոգնատանջ իմ ձին») ․ ․ 123
«Հայրենիքում իմ արնաներկ» . ․ ․ ․ 242
Հանդիպում («Անհայտ կողմերից անտես թևերով») 192
Հանդիպում («Նուրբ ստվերները փռվում են քնքուշ») 125
Հատված («Հոգնատանջ սրտով նստեցի մենակ») ․ 149
«Հեկեկում է անվերջ» . . . . . . 140
«Հեռավոր, անել լեռնագագաթներ» . . ․ 75
«Հեռու ես անհաս, իմ լուսե երազ» . . ․ 96
«Հեռու երկրի լուսե հովտում» ․ . ․ ․ ․ 97
Հին պարտիզում («Այսօր նորից պարտիզում») ․ 98
«Հիշում եմ ինչպես այն ուշ» . . . . ․ 250
Հիվանդ («քնքուշ երազով պաճուճիր հոգիս») . ․ 65
Հնազանդություն («Օրորված է հոգիս ձմեռվա») ․ ․ ․ 183
«Հնչում է անվերջ աշնան թախիծով» . . . ․ ․ 110
Հոգնածություն («Ես մի ճամփորդ եմ մթնում մոլորված») . ․ ․ 116
Հոկտեմբերին («Հեռացիր աշուն համրորեն լացող») . ․ ․ ․ 261
Հրաժեշտ («Դու գնում ես' չգիտեմ ուր»). . ․ ․ ․ ․ 42
Հրաժեշտի գազել («Ամեն վայրկյան սիրով տրտում ասում եմ ես մնաս
բարով»)․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ 284
Հրաժեշտի խոսքերից («Ոչ տրտունջ, ոչ մրմումջ սգավոր») ․ ․ 63
Հրաշք֊աղջիկ («Հրաշք֊աղջիկ, գիշերների թագուհի») ․ ․ ․ ․ 49
«Հրով արթնացած սիրտս» . . . . . . 224
Հուշեր («Մենակության մեջ, գիշերում անքոսն») ․ 137
Հուշերի երկրում («Կյանքը լռում է, աղմուկը մեռնում») 87
«Հուր ես հագել հրեղենդ» . . . . . . 221
«Զեռներում Ձեր մանրիկ, նվագուն» . ․ ․ ․ 281
Ձմռան գիշեր («Ձմռան գիշերն է մեղմորեն ընկնում») . 79
Ձմռան գիշեր («Տխրությունս անուշ է, որպես») . . 188
«Ձյունը մանում է բարակ» . . . . ․ ․ 291
ճամփաբաժան («Կանգնած եմ նորից ահեղ անտառում») 105
Մահ («Մարիր լույսը մշուշոտ») . . . . 122
Մահ-ցնորք («Դու անուն չունես, քեզ ի՞նչպես կանչեմ») 187