Էջ:Vahan Terian, Collection works, vol. 1.djvu/40

16

ԿԱՐՈՏ

Իմ անվերջ ճամփի տանջանքից հոգնած`
Ես ննջել էի ոսկեղեն արտում.
Ու ճչաց սիրտըս վայելքից անկարծ
— Թվաց որ մեկը կանչում է տրտում...

Եվ ես արթնացա խնդության ցավից.—
Գիշերվա հովն էր լալիս դաշտերում,
Մութ հեռաստանն էր դժկամ նայում ինձ,
Մենակությո՛ւնն էր քարի պես լռում...

1905