Էջ:Vahan Terian, Collection works, vol. 1.djvu/53

29

***

Ես անջատված եմ հայրենի հողից,
Հայրենի տունըս՝ իմ սրտին օտար.
Ինձ այրում է միշտ մի անհագ թախիծ,—
Հավիտյան դյութող անհայտ ճանապարհ...

Հուզվում են, հոսում հեղեղները մեծ,
Մագլցում վերև և թավալվում ցած.
Զմրուխտե ջրեր, ձեզ ո՞վ վրդովեց,
Հայրենական տո՜ւն, հավետ մոռացված...

Միևնույն է ինձ հյուսիս թե հրավ,—
Մի խենթ տագնապ կա իմ հիվանդ սրտում.
Կա իմ հոգու մեջ մի անհագ ծարավ.
— Հավիտյան օտար, հայրենակա՛ն տո՜ւն

. 1908