Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
50
Սև գիշերն իջավ իր անհայտ գահից
Եվ մութով չցրեց երկինք ու գետին,
Խավարեց հեռվում փարոսը հետին.—
Սասանում եմ ես ջրերի ահից։
Շողում են, դողում աղմուկով զվարթ,
Անխոս քարանում ու նորից խաղում,
Անդունդից ելնում, դեմքիս ծիծաղում,
Խուլ շառաչում են — լարում են թակարդ...
Նավը ճեղքում է ջրի հայելին,
Իր ցուրտ աչքերով ծովն է նայում ինձ,
Կտրված եմ ես երկնից ու հողից.—
Իր թելն է մանում անխուսափելին։
Գերի է նավըս անակնկալին,
Մութով կտրված եիկնից ու հողից...
|
|
1907
