առթիվ, լցվել էր մանկական խնդությամբ, բայց ահա նա հռհռում է, հռհռում է ինչպես դևը, հռհռում էր իր վրա, իր գաղափարների, իր մարտիրոսության վրա։
Նա այդպես էլ արտահայտվեց:
— Դու ծաղրում ես իմ մարտիրոսությունը, Միքայել։
Հռհռոցն իսկապես դարձավ դիվային։
— Ի՞նչ մարտիրոսություն…
— Վե՛րջ տուր, բավակա՛ն է…
Պրոֆեսորը չէր կարողանում դադարեցնել ծիծաղը, բայց ի վերջո լրջացավ, լայն մի տխրություն, ինչպես թանձրացյալ շաղախ, պատեց նրան։
— Ինչպե՞ս ես ապրում դու այստեղ,— հարցրեց Միքայելը վերջապես, եղբայրական կարեկցությամբ։
— Վա՛տ եմ ապրում, շա՛տ վատ։
— Ի՞նչ տեսակետից։
— Տնտեսական:
— Չե՞ն օգնում քեզ ընկերները, քո կուսակցությունը։
— Է՛հ, ավելի մեծ գազաններ կան, ինձ բան չեն թողնում, պատասխանեց էմիգրանտը գրեթե լացակումած, նկատի չառնելով այն հեգնությունը, որով արտասանեց պրոֆեսորը «ընկերներ» և «կուսակցություն» բառերը։
Տիրեց լռություն։
Էմիգրանտը բաճկոնի կոճակի հետ էր խաղում, իսկ պրոֆեսորը նայում էր լուսամուտից դուրս և դիտում էր փողոցի երթևեկը՝ մտածելով ինչ–որ։
— Իսկ դու չե՞ս հետաքրքրվում քո ընտանիքով,— հարցրեց պրոֆեսորը։
— Ոչ։
— Ինչո՞ւ։
— Քո պատճաոով։
Պրոֆեսորն ապշեց։
— Ես քեզ չեմ հասկանում:
— Իմ ընտանիքը, քաղաքական դժբախտ պայմանների պատճառով, թողի քո խնամքին, իսկ դու ի՞նչ արիր։
— Կերակրեցի նրան։
— Շնորհակալ եմ,— հեգնեց էմիգրանտը,— այս մասին չէ իմ խոսքը։
