Դեպի Աղթամար էինք գնում աշնանային մի զով գիշերով։ Գյուղից ելած, ծովափի ավազաների մեջ կանգ էի առել և սպասում էի քահանային, որի հետ խոսք էինք արել միասին ճանապարհորդելու։
Վերջալույսն էի դիտում Վանա ծովի վրա։ Ջուրը լերդ կանաչ էր կտրել. կոհակները միմյանց հրելով հեռանում էին դեպի խորքերը և փրփուրի գծեր կազմում. հեռվում երևում էին եզերքների գյուղերը, ծառաստանները. մի այլ կողմում Աղթամար կղզու կեսն էր, հորիզոնի մի կողմի վրա՝ Կտուց անապատը, իսկ մյուսի՝ Առտեր կղզին, որ մի մեծ սև թռչունի նման՝ երբեմն կարծես ընկղմում էր ջրի մեջ և երբեմն դուրս ցցում իր ժայռոտ լերկ գանգը։
Մայր մտնող արեգակն այդ միջոցին աղոտ ճառագայթներով խաղում էր ջրերի հետ ու լայն, լուսավոր ուղի գծում մինչև ափը. նրա դեմքը նման էր հրաշեկ գնդակի, որ հետզհետե ընկղմվում էր փրփրալից սև ջրի մեջ և լուսավորում գլխի վրայի ամպերը, նրանց եզերքներին վարդագույն աննման ժապավեններ կազմում և դիմացի մի այլ ամպի էլ բոցավառ ու անշարժ խարույկի տեսք տալիս։
Նավավար Թորոսն այդ միջոցին նավակի քիթը ցցել էր ավազի մեջ և մի քանի գյուղացիների օգնությամբ նավակն էր մտցնում ոչխարները։
Մինչ այդ՝ արեգակը հետզհետե ընդղմվում էր, ամպերը մեղմացնում էին իրենց բոցը, լուսո շառավիղը աղոտանում էր, ծովը թանաքի գույն ստանում, կոհակները մեծանում էին, ֆոսֆորային կայծեր արձակում և միմյանց մղելով՝ գալիս շառաչյունով փռվում էին ոտներիս տակ։ Եվ Առտերը թաքնվում էր խավարի մեջ, Կտուցը անորոշ կերպարանք ստանում ու եզերային ծառերը և գյուղերը նմանում էին մռայլ ստվերների։
Մի ձայն սթափեցրեց ինձ։ Քահանան էր. ձեռին բռնել էր մեծ կապոց, ապա մի հողե աման։
— Գնանք, որդի,— ասաց նա,— նավ մտնենք։
Ու մտանք։ Պատրաստ էր։ Քահանան քղանցքը ծալերով ոլորեց, մեջքի վրա ցցեց, կապոցն ու գինին ցած դրավ ոտների մոտ։ Հետո, երբ ես կռթնած կայմին՝ նայում էի սև ջրերին, դարձավ դեպի արևելք և կարդաց.
— Տեր, ուղղեա մեզ զգնացս մեր…
