Ու ինքն էր խմում։ Ես էլ խմեցի, մի բաժակ էլ Թորոսը կոնծեց, հետո բարձրացավ դեպի մեզ իջնող ցանցաձև հովանոցը և ծածկեց նրան մի կտավով։
— Խմեցեք…,– բացականչեց քահանան տաքացած,— կեր, արբ և ուրախ լեր… առ, առ սա փոխինդից… մի տաղ էլ ասա՝ լսենք. կարդացվող մարդ ես, ազգային տաղեր շա՜տ կգիտենաս…
Եվ ես, նայելով իմ հայրենի ծովին, հիշեցի հայ բանաստեղծի խոսքերը.
— Ձա՛յն տուր, ո՜վ ծովակ…
Ու երգեցի. ձայնս տարածվում էր ջրերի վրա դեպի հեռուները և կարծես դողդողում էր թարմ օդի բարձրերում։
Ծովի ալիքները մեծանում էին, նավակը սկսում էր մեծապես շարժել։ Քիչ հետո քահանան պառկեց, իսկ ես մի տեսակ անշարժության մեջ, աչքս լուսնի շողքի տակ սրթսրթացող կապույտ ջրերի վրա հառած՝ խորասուզվեցի երազների մեջ…
Թորոսի ձայնը սթափեցրեց ինձ։
— Կմրսես, վարժապե՛տ,— ասում էր նա.— քնի՛ր. հիմա մեծ ալեկոծություն կսկսի։
— Քունս չի տանում, իսկ ալեկոծությունը սիրում եմ։
— Ուրեմն այստեղ ինձ մոտ արի, որ ալեկոծություն տեսնես… նստելու տեղ կա։ Բայց ծածկոցդ վերցրու, որ մեջը փաթաթվես։
Վերցրի ծածկոցս և Թորոսի կողքին տեղավորվեցի։
— Կատաղի ծով ունենք,— խոսեց Թորոսը,— անցյալ տարի հենց այս կողմերումն էր, որ մի Ավանցու նավակ ընկղմվեց և մոտ քառասուն հոգի խեղդեց։
— Քառասո՜ւն…
— Մեջն էլ մի քահանա կար ու երկու կանայք։ Աղթամար ուխտի էին գնում խեղճերը… Տե՛ս, վարժապե՛տ, քիչ դեպի աջ նայիր. այդ ալիքները տեսնո՞ւմ ես. մեծանալու–մեծանալու են և ծովը օրորեն… ըհը, եկան… չվախենաս…
Հեռվից, իջնելով ու ելնելով, թանձր կանաչագույն մի քանի խոշոր կոհակներ, հավաքվելով ուրիշ շատերի հետ, մեծացան ու հուզված, սլացան դեպի նավակը։ Մի ընդհանուր շարժումով ջրերը նավակի չորս կողմից ետ քաշվելով՝ փոսացան, ապա նորից դիզացան եկող կոհակների հետ, և երբ նավակը շյուղի պես նրանց կատարի վրա էր թռնում,
