օդը լի. թոչունների ճռվողյուն, վտակների կարկաչ… Այնպես չէ՞, որ այդ բոլորը բանաստեղծական է, դրախտային… Ա՜հ, բայց, մնացեք էլի մի քանի օր և կտեսնեք, թե ի՜նչն է խանգարում մեզ բարեզարդելու մեր սիրտ խառնող միաձև բնությունը… Հանկարծ մեկ էլ տեսար մթնեց ամեն կողմ, հալված կապարի նման ամպերը եկան ծածկելու արև, երկնակամար, ապա մի խոնավ, զզվելի անձրև, այդ անիծյայ հյուսիսից գալով, տեղաց ու տեղաց… Ո՜չ թե մի ժամ կամ գոնե մի օր… ո՛չ, այլ երբեմն մի ամբողջ շաբաթ՝ օր ու գիշեր, նույնիսկ երկու շաբաթ… Մշո՜ւշ, խոնա՜վ, ցե՜խ, ճահիճ՝ շուրջդ, տանդ առաջ, նույնիսկ տանդ մեջ… Եվ ամեն հրապույր կորսվում է, ամեն զվարթ դեմք մթացնում, ծաղիկներն էլ, կարծես, անհետանում են ճղփացող թացության մեջ, մարդիկ ջղային են դաոնում, ատում բնությունը, ատում իրար… և խմում են, խմո՜ւմ… Ի՜նչ արած, պետք է վերջապես մի բան անել մոռանալու համար, որովհետև դա մեկ, երկու անգամ չէ, այլ ամբողջ տարին, ամեն տարի…
Ու լռեց՝ ծնոտը ձեռնափայտի կոթին կռթնեցնելով։
— Իզուր ես այդքան տխուր գույներ փռում մեր լեռնադաշտի վրա, վարժապետ,— խոսեց Գալոյի որդին սառը, անտարբեր շեշտով,— թվ օրեր էլ ունենք… ամեն տարի խո այսպես չէ՞…
- Մի՜շտ,— շեշտեց վարժապետը,— մեր աշըղ Մարտիրոսն իրավունք ունի, երբ երգել է թե՝ «Տարին 40 օր արևի երես չի տեսնում մեր երկիրը»…
Ինքը, իհարկե, չի տեսնի, որովհետև կույր է,— ժպտաց Գալոյի որդին ,— բայց դեհ, որ 40 օր չլինի, այս բոլորը—պտուղ, ցորեն, գարի… ինչպե՞ս կաճի… Դուք դրան մի՛ լսեք,— դարձավ նա մեզ,— այսօր, ինչպես երևում է, քեֆը տեղը չի։
Այս բոլորը մի այնպիսի տարօրինակ հեգնախառն ձևով ասաց նա, որ նոր միայն սկսեցի ուշադրությամբ զննել այդ երիտասարդին։ Անհաս, կանաչի էր՝ ծաղրո՞ւմ էր, թե, հիրավի, դեմ խոսում վարժապետին։
Կռթնել էր սյունին և կեցվածքի ու ժպիտների մեջ մի ինչ֊որ, գյուղի համար՝ անսովոր, բան ուներ։
Գյուղացու նման էլ չէր։ Հագել էր մաքուր և լավ. նույնիսկ օսլայած շապիկ, թեև առանց վզկապի։
Չնայելով, որ ակնարկը վարժապետին էր՝ աչքերի անկյուններով հազիվ նշմարվող հեգնական ժպիտի ծալքերով, սակայն հաճախ դառնում էր դեպի այս-այն կողմ հավաքվող կամ այս-այն կողմից անցնող գյուղացիների, և սուր, հետախուզող, նրանց շարժմունքների միտքն
