Ու անցնում էր, մուշտուկով պապիրոսը բերնին։ Անցնում էր մոտովս. ցորենը շղշղալով ընկնում էր ոտներիս առաջ։
— Փե՜շքեշ…— ասում էր ինձ։
— Հազարով լինի,— բարեմաղթեցի ես։
— Ալյոշկա՛, արի՛…— գոչում էր չթվորը,— Ալյոշկա՜, ա՛րգյալ, Ալյոշկա՛… Տո ինչի՞ ես սատկում, ա՛րգյալ արի է՜է՜…
— Ի՞նչ բան է « արգյալը»,— հարցնում եմ։
— Անվարել հող,— բացատրում է սերմնացանը։
Իսկ երբ քիչ հեռանում են, տանտիրոջ որդին, կարծես մի կիսատ թողած խոսակցություն վերանորոգելով, ճնշում է ոտքը չութի կոթի վրա և ասում հորը.
— Մելիքին ե՞րբ ենք փող տալու, որ ասում ես 3 մանեթ էլ կա… Քարը որ տարար, փողն առա՞ր…
Հայրը քիչ լռում է, մի երկու բուռ ևս նետում, հետո, հեռացած, նույն միապաղաղ ձայնով պատասխանում.
— Քեզա՛նից բեխաբար… բաս 3 մանեթը դա, իսկ մյուս երե՞քը:
Միմյանցից հեռանում էին ավելի, ուստի և ձայները քիչ բարձրացնում, որ լսելի դառնան։
— Բաս որ մի օր եզնիքը տարանք քարհա՞նք…— առարկում է որդին:
Ու լռում են։ Հայրը ոչինչ չի պատասխանում։
— Հո՛ , հո՛,— դարձյալ լսվում է մյուս չթվորի ձայնը,— Բոգո՛լ, հո՛, հո՛… Ա՛յ տղա, կասես ականջները կալած ըլի. երեսուն հետ Բոգոլ եմ ասում, մի հետ ականջ չի անում…
— Դե՛նը գնա, դե՛նը…— ձայնում է մյուսը։
Քիչ հետո սերմնացանը հասնում `էր արտի ծայրին։ Մտածեցի, ոը մի կողմը վերջացրել էր և պիտի կեսիցը դառնար ետ։ Բայց նա նորից սերմ լցրեց և նորից նույն կեսի վրեն սկսեց։
— Երկու անգա՞մ ես ցանում նույն տեղը,— հարցրի ես։
— Որ խիտ լինի, հավասար,— ասաց նա։
Ապա, երբ հասել էր ինձ, նետեց պապիրոսը և ավելացրեց.
— Առանց էն էլ մի բան չի դուրս գալիս… խո տեսա՞ր գարնանացանը։
— Տեսա։
— Մեծ մասը գիժ ցորեն է, մնացածն էլ անձրևներից կալի մեջ ծլել է:
— Այո։ Ավելի լավ չի՞ լինի, եթե երբե՛ք ցորեն չցանեք. ամեն տարի այդպես է։
