հորս… Ո՛չ… միայն թող դո՛ւ չլինես նրան տրորողը։ Եթե՛ ինձ սիրում ես… եթե՛ ուզում ես, որ ես քոնը լինեմ… (Գգվանքներով և փայփայելով՝ փարվում է Ալեքսանին): Սա՜շա…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.– Դու գիտե՞ս ինչ ես առաջարկում ինձ, Թերե՛զ… Կռվի մեջ, թշնամու առաջ զենքը նետող և փախչողի վա՛տ, ստո՛ր դերն ես առաջարկում կատարելու… Եվ այսուհետև, չէ՞ որ ես ինքս հենց աոաջի՛նը կթքեմ ինձ վրա… Դո՛ւ էլ, դո՛ւ էլ, եթե լավ մտածես – չպի՛տի կարողանաս սիրել այդպես ընկա՛ծ մարդու… (Վճռականորեն, բայց մեղմությամբ ելնում է նրա գրկից)։ Ո՛չ, Թերե՛զ… Ես քեզ սիրում եմ, գիտե՛ աստված, որ առանց քեզ ինձ համար երջանկություն չի լինի կյանքումս… բայց ուրիշների թշվառության գնով ես չե՛մ ուզում իմ կյանքը քաղցրացնել… (Քիչ լուռ)։ Բայց չէ՞ որ ասում էիր, թե հայրդ քեզ շա՜տ է սիրում, ոչինչ չի մերժի… Թո՛ղ ուրեմն բերի բոլոր մուրհակները, որոնց ես կթվեմ մի առ մի, բերի իմ առաջ պատռի, թուղթ տա, որ ոչինչ պահանջ չունի գյուղացիներից և կամ… թողնի նրանց իսկական պարտքը՝ օրենքի որոշած տոկոսով… Թող ե՛տ տա խլածները…
ԹԵՐԵԶԱ.— (Նստում է հուսահատ և ընդհատում է նրան՝ գլուխը ցնցելով)։ Անկարելի՛ն ես ուզում… Չի՛ անի… Անհնար է… Թշվառության ճիչերը չե՛ն շարժում նրան… Ա՜խ, եթե իմ հայրը չլիներ նա…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— (Բարկությամբ)։ Թո՛ղ ուրեմն այդպիսի հորը, գնա՛նք իմ ետևից… Ի՞նչ է նշանակում հայր, երբ դու նրան անարժա՛ն, վա՛տ ես համարում… Այդ ի՜նչ պարտականության ստրկություն է…
ԹԵՐԵԶԱ.— (Սոսկումով): Սա՛շա, մտածի՛ր մեկ ասածիդ վրա… Որդին իր հորը ոչնչացնողի հե՜տ… հայ աղջի՜կ՝ գնալ իր հոր ծերունի գլուխը տրորողի ետևից… (Ելնում է)։ Ո՛չ, դա արդեն չափազա՜նց կլինի… Մնում է ինձ մեռնել, քանի որ դու էլ, ասելով, որ ինձ սիրում ես, չես կամենում զոհել անձնասիրությունդ…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— (Թույլ, հուզմունքից հոգնած): Թերե՛զ, խնդրում եմ մի ստիպի ինձ վա՛տ, ստոր դառնալու…
ԹԵՐԵԶԱ.— (Մոտենում է գգվանքով)։ Բայց ինչ՞ու վատ, ի՞նչ եմ ես քեզնից խնդրում… Գյո՞ւղ ես ուզում մնալ, գործել գյուղում, գնանք, թողնենք ամեն ինչ, հեռանանք մի ուրիշ գյուղ, և այնտեղ ցույց տուր, որ կռվել գիտես… Բայց այստե՛ղ, հորս… (Քիչ լուռ)։ Սա՛շա… (Թողնում է և հուսահատ ետ քաշվում)։ Ուրեմն դու մերժում ես, դու այդ չես կամենում…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.– Թերե՜զ…
