Երբ դեռ աղջիկ էինք՝ միասին կնստեինք պատուհանին առջև ու ցած ձայնով կերգեինք։ Մինչև որ մայրիկը պոռար ու հանդիմաներ մեզ։
Ժամացույցը կշարունակեր հեգել իր հինավուրց, իր անկարեկիր երգը։ Ու խորին լռության մեջեն մեղմորեն կելլեր մորաքրոջ հաճելի ձայնը։ Աչքերը փակեց ու իրեն թվեցավ, թե ամեն ինչ կրնար վերստին խաղաղությամբ վերջանալ։ Առավոտը ծագածին պես՝ ամեն դժվարություն կրնար հարթվիլ։ Ու հետո գարունը պիտի գար ու ինք պիտի կարենար հայրենի քաղաք երթալ, բարևելու ծովն ու արտորայքը, կեռասենիներն ու աղբյուրները։ Օ՜ այդ երգը, որ ալիք-ալիք կբախեր մարմնին, որ կցնցեր զինքը: Չէր զգար անգամ, թե աչքերը թրջած էին ու թե իր ձեռքը մորաքրոջը ձեռքին մեջ էր, անոր ազդրին վրա։ Չէր զգար անգամ, թե մարմինը ջերմի մեջ էր ու կդողար։
|
Մորը ձայնին ոլորումներն էին, մորը անուշ տրտմությունն
էր՝ ձմրան երկար գիշերներուն, երբ ան կարգեր մեղմորեն,
մինչ պարտեզին վրա հովը կոռնար ու ձյունը գրասանքներ
կհյուսեր ապակիներն ի վար։
|
Այտերուն վրան ու բերնին շուրջը արտասուքի կաթիլներ
կային ու սիրտը կհնչեր մեծ բախյուններով։ Մորաքույրը
ծռեցավ վրան, գլուխը բարձրացուց ու աչքերը սրբեց։ Հետո
համբուրեց զանոնք ու իրեն թվեցավ, թե մորը համբույրն էր
աչքերուն վրա, մորը շունչն էր դեմքին վրա։ Մանուկի մը
պես կձգեր, որ օրորեն զինքը: Ու չզգաց անգամ, թե ինչպե՞ս
քունը խաղաղեցուց իր անձկությունը։ Նույն այդ ծաղկած
ծառերուն հետ էր, որոնց ճյուղերեն, որոնց տերևուտքեն
թռչուններու երգեցիկ խումբեր կփրթեին ու կսլանային երկինք։
Նույն այդ ծաղկած ծառերուն, որ տարիներ հետո իսկ
պիտի շարունակեին ծափել հայրենի այդ եզակի, խորունկ,
այդ երազային պարտեզին մեջ:
