Արդեն ասվեց, որ 1988 թ. հայ ժողովուրդն իր բոլոր հատվածներով ոտքի կանգնեց ու դրեց արդարացի պահանջ՝ Արցախը վերամիավորել Մայր Հայաստանին։ Սկզբնական շրջանում ցույցերն ու միտինգներն անցնում էին խաղաղ ու առանց լուրջ միջադեպերի։ Ավելին, ղարաբաղյան շարժման առաջնորդները հավատում էին, որ հարցն իր լուծումը կստանա օրենքի և քաղաքակրթության շրջանակներում։ Սակայն ժամանակը ցույց տվեց, որ ժամանակի փտած խորհրդային ռեժիմն ու հարևան Ադրբեջանը բոլորովին այդպես տրամադրված չեն։ Այս մասին շատ է ասվել ու խոսվել․․․
Անհրաժեշտ է անպայման ընդգծել, որ նաև ղարաբաղյան շարժման խաղաղ ժամանակահատվածում եզդի համայնքը կանգնեց հայ եղբայր ժողովրդի կողքին։ Հայաստանի տարբեր շրջաններից գալիս էին եզդի համայնքի ներկայացուցիչներ, մասնակցում ցույցերին ու միտինգներին, բերում նյութական և բարոյական աջակցություն։
Այն ժամանակ պայքարի ընդունված ձևերից մեկը հացադուլ հայտարարելն էր՝ հենց Օպերայի թատերական հրապարակում, որ հետագայում վերանվանվեց Ազատության հրապարակի։
Հասկանալի է, որ օրըստօրե կրքերը շիկանում էին։ Ադրբեջանցիներն իրենց նախնինների բնազդին հավատարիմ, սկսեցին հարձակվել հայկական խաղաղ բնակավայրերի վրա, զբաղվել մարդասպանությամբ ու ավարառությամբ։
Ազիզ Թամոյանը, ով այդ ժամանակ հիմնականում զբաղված էր 33
