էին վերաբերվում նման հարցերին։
Հիմա է, որ մթնոլորտն ու տրամադրությունն այլ են։
Հասկանալի է, որ պատերազմ գնալու, կռվելու, մարտի դաշտ նետվելու մարդկանց թիվն ավելի մեծ էր, քան թե ձեռքի տակ եղած «պապենական» զինանոցը։ Եվ դա «ստիպեց» Ազիզ Թամոյանին ու իր ընկերներին, որ կոչով ու խնդրանքով դիմեն իշխանություններին, որպեսզի եզդի կամավորականները բավարարվեն զենքով ու զինամթերքով։
Զենքի ու զինամթերքի հայթայթումն ու օգտագործումը կատարվում էին Ազիզ Թամոյանի գլխավորությամբ ու համակարգումով։ Այո, նա ինչպես իշխանությունների, այնպես էլ արցախյան շարժման առաջնորդների, հատկապես Վազգեն Սարգսյանի և դաշտային հրամանատարների մոտ մեծ վստահություն ու հարգանք ուներ, քանի որ իր գործով ու կատարածով էր դա վաստակել։
Ինչպես ասում են, պատերազմն արդեն մտնում էր իր լիիրավ իրավունքների մեջ և կարիք կար, որ ոչ միայն մարդկային, այլև նյութական ռեսուրսներն օգտագործվեն ռազմաճակատի համար։
