Չորս ընկերներ այդտեղ մեկտեղ կախված էին՝
Սև լեզուներն հանած ու ոտքերը հողից
Բարձրացրած հազիվ․․․
Կայարանի մոտից մեզ քշեցին դաշտը։ 225
Երկաթ բահեր տվին։
Եվ փորեցինք ահա մեր ձեռքով մի մեծ
Եղբայրական շիրիմ։
Երկու հազար ընկեր մենք դրեցինք այդտեղ,
Լցրինք իրար վրա, որպես ձկներ մղլած։ 230
Որը թե չէր մեռել, կամ վիրավոր էր թե՝
Նրան նետում էին այդպես՝ մի աչքը բաց։
Հասկանո՞ւմ եք արդյոք, ընկերնե՛ր,
Թե ի՞նչ ապրեց հոգիս այդ գիշերին,
Թե հարազա՜տ, մոտի՜կ, եղբայրական ձեռնեը 235
Ինչքա՜ն, ինչքա՜ն անգամ ինձ դրեցին շիրիմ։
Իսկ առավոտ, երբ ես
Դարձա քաղաք —
Դրված էր մեյդանում
Մի կախաղան։ 240
Շուրջը մարդիկ, կանայք,
Հագած֊կապած․
Եկել էին կարծես
Զվարթ կաբակ։
Ու տերտերներ ճերմակ, 245
Որոնց շրթից
Հոսում էր, որպես թերմացք,
Ինչ֊որ մի երգ խրթին։
