243—246
Հնությունն, ասես, վանաոքի քանած
Իր մարմինը մերկ,— նեթանոս, հլու*
Սպասում էր գիրգ ստինքները png'
Իր աշնանային բերքերը տա լա: 251—258
Բայց ո՞վ էր արդյոք, չան գոելով հոգին,
Ոոոգել տունկերն իր վերջին լացով...
Ու վայելեցինք բերքերն հեթանոս
Այդ այրիացած, որբ այգիների:
Կարկաչում էր դեո ծովը մշտահոս*
Հավիտենական իր երգին գերի:
Եվ մենք գիտեինք, որ կույր, բարբարոս —
Տանջանքն է շինել երկիրն այս — բերրի: 261
Ընկած է արբշիո խաղողների տակճ 264
Իրենց մեջ թադած անանուն հարքեր։ 266
Զո՜ւր, աղերսեցին շրթերը նրա։ 273—276
Ու վեր քաշեցին. Ու հանկարծ մի գեշ,
Մի գեշ ճոա եկավ շունչս մարելու:
Ու դուրս քաշեցի — մի այլանդակ լեշ*
Փրթած մարմնի փլատակ նլու... 277—282
չկան 285
Մենք դուրս վազեցինք անաբեկ նոգով: 292
Մեռած քաղաքի փողոցներն անծայր: 297—300
Այլանդակ, կոշկոն գուղձերը մոայլ
Փսփսում էին այլանդակ դավեր:
Եվ մեր սրտերից ինչ-nr մութ ա չար
հաստանում էին քինոտ չվում վեր: 382—305
հոոոչի նման բացված էին լայն
Պատուհանները, որ կարծես արթուն
Հսկում էին մի իւայտանըկար բան:
Շեմքի մոտ ընկած էր անշունչ կատուն. 387—309
Ներս մտանք.՝ Տեսանք1 անկոդինի մոտ *
Ընկած էր մի կին* այլանդակ ու մերկ։
Խոռոչի նման բացված անամոթ4 311—312
Իսկ կոնքերն' ինչպես դիվային անոթ'
Պատմում էին մեզ պղծումներ աններք: 314
Հմբոնել ներկան, օ՜
