— Առագաստները բաց՝ ո՞ւր է թռչում, գիտե՞ք,
Իմ կուրծքը գիրգ ու գեր,— դեպ ի՞նչ ահեղ հրդեհ,
Դեպ ինչպիսի՞ հուշեր ու դրախտներ խավար։
Ի՞նչ ոգիներ են խենթ, կամ նժույգներ հրե, 25
Եվ ի՞նչ, և ի՞նչ, և ի՞նչ մրրիկներ են վառել
Իմ շրթունքներն այսօր հուրհրատող ու վառ։
Ախ, ի՜նչ հրդեհ է. — о ես հրե՛ եմ,
Որ միշտ լիզում են տարփանքս կեզ։
Եվ ի՜նչ թովիչ եմ, որ այդ շները 30
Տենչում են մահը, որ կա իմ մեջ։
— Կի՛ն սևազգեստ, նորից ու նորից,
Օրը օրին,
Ի՞նչ ես ուզում դու այդպես։
— Ես ա՛յն եմ, ում գգվանքը թույն է. 35
Ես ում հպում եմ դողդոջուն —
Նրան տալիս եմ մեղկությունս.
Ես կործանում եմ ու կորչում։
Շրթերս ա՛լ են, արնոտ են, ձիգ են,
Բոսոր, փայլում են նրանք անահ․ 40
Անցորդ, մահո՛ւ պես գեղեցիկ եմ
Եվ ամենի՛նն եմ, ինչպես և նա։
Ինձ մոտենում է, ով ուզում է․
Թաղման ջահեր է վառում արթուն:—
Ու էլ թողնում է իր հուզումը 45
Մարմնիս փարթամ այս դիակառքում։
Տալիս եմ գիրկն իմ ամենքի՛ն ես,
Տաճար է գիրկն իմ չգոցած։
