Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Հորիզոնի վրա կրկին ամպեր են մութ ծանրանում
Մա՛հն է կրկին ոխակալել՝ մռայլ նստած դարանում.
Պատրաստվում են անկում կարդալ մեր աշխարհին
հոյաշեն —
Չե՛ն հասկանում սակայն, որ մեր հաղթանա՛կն է
նորանում։
|
|
Վերջին անգամ պատմությունը, մի թռիչքով գեղեցիկ,
Մեր ձեռքերով փորձեց մի նոր մարդկային կյանք
կառուցի.
Կրկի՛ն ահա հավաքվում են, արյունով ու հրով
Կյանքը հրեն ետ՝ դեպի հին օվկիանոսը սառուցի։
|
|
Չի՛ ընթանում սակայն երբեք պատմությունը դեպի ետ,
Ի՛նչ որ կյանքում վեհ է ու լավ — մեր մե՛ջ է արդ ու
մեզ հետ.
Գազանային ոհմակներով ինչքան էլ գան՝ պիտի լոկ
Արագացնեն մա՛հն իրենց սև — ու չքանան առհավետ։
|
|
Մենք քանդեցինք, կործանեցինք աշխարհը հին իր
հիմից,
Կամքը մարդու ստեղծագործ կուտակեցինք մենք ի
մի․—
Էլ ի՜նչ պատնեշ կարող է մեզ մեր ընթացքից
բաժանել,
Երբ մեր ոգին բանտից անել անդարձ հանել ենք հիմի։
|
|
